We Francji we wczesnym średniowieczu panowała zasada patrymonium. Głosiła ona, że terytorium państwa po śmierci władcy powinno zostać podzielone między jego synów. Z tego powodu, kiedy zmarł Pepin Krótki, założyciel dynastii Karolingów, władzę po nim przejęli Karolman i Karol Wielki. Ten drugi wkrótce został koronowany na króla Francji, a po śmierci swojego brata rządził samodzielnie przez blisko czterdzieści lat. Okres jego panowania to przede wszystkim czas licznych wojen. Karol Wielki prowadził ich aż pięćdziesiąt cztery, między innymi przeciwko Arabom, którzy zamieszkiwali wtedy Półwysep Iberyjski. Z tego okresu pochodzą liczne dzieła francuskiej literatury średniowiecznej, między innymi słynna pieśń opowiadająca dzieje rycerza Rolanda, który oddał życie w walce z Maurami. Karol Wielki rozszerzył też swoje panowanie na północną Italię, Bawarię. Podlegały mu również plemiona Słowian zamieszkujących tereny nad Łabą i Sołą. Dzięki temu wszystkiemu władca został ogłoszony cesarzem. Dokonał tego w 800 roku papież Leon III. Przed śmiercią Karol na swojego następcę wyznaczył syna Ludwik I Pobożny. Ten jednak nie był już tak potężny, jak ojciec i musiał borykać się z licznymi buntami. Kolejny władca, Lotar musiał zaś ulec swoim braciom i zgodzić się na podział Francji, co zostało usankcjonowane słynnym traktatem z Verdun.
